Na veel te weinig slaap en een fikse kater iets later dan voorzien aangekomen in het Meerse jeugdhuis. Reden was dat de organisatie mij (bij gebrek aan anderen!?) had gevraagd te jureren op de contest ruim voorafgaande aan een der leukste festivals in de omstreken:
Akkerpop (augustus)! Telkens een zeer geslaagde mix van muziek (gaande van roots rock'n roll via metalcore naar ska en blues) en Kempense gezelligheid (lees: grote bierconsumptie in combinatie met leuke babbels met iedereen die je tegenkomt en met tijde een rustmoment in het gras of bos).
Eerst band die aantrad was het Zutendaalse (Limburg)
Hellchief. Een geslaagde combinatie van metalriffs en speedrock en sterke verschillen in zangstijlen. Een echte vergelijking met bekende bands is eerder moeilijk, het zou een combinatie van Zeke, Channel Zero en In-Quest (stem) kunnen zijn... Het (nog) niet aanwezige publiek kon rekenen een stevige pot rock'n roll... Het eerste deel van de set leek over te komen als ware het een repetitie, mede doordat er enkel tappers en jury aanwezig waren.
Tweede aan zet was het Wuustwezelse
Enough Said. Goed op mekaar ingespeeld, doch niet overtuigend overkomend (af en toe was zelf een zucht te zien op het gezicht van de bassist). Metalcore beatdown (juist?) zoals er vele bands zijn. Enough Said zorgt voor sfeer op een hardcoreshow, met de nodige moshpits, stagedives en windmills tot gevolg, maar is niet vernieuwend. Een tip van de jury was om ook eens naar andere muziek te luisteren, zowel binnen de metal/punk scene als uit de platencollectie van hun ouders.
Vervolgens een complete cultuurswitch met het Antwerpse
Sistaflex. Een band met vier op het eerste zicht verschillende karakters: de vijftiger op gitaar, de ca 30-jarige deerne op gitaar en zang, de jonge hartendief als drummer, en de blackmetaldude op bass. De set startend met een semi-akkoestisch nummer, gevolgd door songs met invloeden van jazz, blues en rustige rock. Allen zeer goed op elkaar ingespeeld, geen te lange en vaak vervelende pauzes tussen de songs, geweldige groovy solo's van de vader van de heerlijk zingende Anouk. Allemaal redenen waardoor al snel duidelijk werd dat Sistaflex een grote kanshebber op de overwinning zou zijn. Muziek die niemand slecht kan vinden (getuige het applaus en enthousiasme van hardcore-jongens van Enough Said en hun fans)! Hopelijk horen we in de toekomst meer van deze band! Enige minpunt volgens jury was het iets te veel 'Cali Cali Cali California' in het gelijknamige nummer.
Opnieuw een immense muzikale ommezwaai met het Oost Vlaamse
Once And For All. Zoals ook op hun myspace-pagina te horen is, opende OAFA met een dijk van harde metalcore. Een show waar de energie van af droop en een zelden gezien enthousiasme en energie van zowel zanger als overige bandleden. Hardcore waar alle subgenres bij aan te pas komen: drumritmes zoals bij het betere skatepunk, 2-step, beatdown, singalongs, voorbij stormende metalriffs op gitaar en zowel scream/grunt als verstaanbare 'zang'. Een positieve arrogante houding van gitaristen op een manier die de show alleen maar beter maakte. OAFA stond overigens reeds met indrukwekkende bands op het podium (zijnde 25TaLife, BackFire, The Boss,...). Duidelijk waar ze de mosterd vandaan haalden!
Een mix van Hives, Peter Pan Speedrock en duidelijk invloeden van zelfs rockabilly en blues werd gebracht door het Nederlandse Lugosi. Mooie samenzang tussen bassist en gitarist. Vaak slim opbouwende stukken, gevolgd door explosieve passages. Na verloop van tijd eerder eentonig en aandachtsverslappend, ondanks de verschillende invloeden (zie boven). Na een korte zoektocht op het web, aangekomen bij een
video-opname van Lugosi in Mussenakker.
5 jonge honden uit de Bronx van Rijkevorsel: Sint Jozef. Hoewel ze opgegroeid zijn in een klein dorp lijken ze het toch groot te zien met hun band, en terecht. Veel ruimte voor melodie en rust, wat niet altijd evident is voor een jonge band. De gasten van Accept The Change hebben duidelijk méér naar de platencollectie van vader- en moederlief geluisterd als Enough Said. Ondanks de leeftijd maken deze jonge kerels vrij 'volwassen' hardcore (cfr melodie en rust). Opmerkingen van de jury waren dat, bij de rustigere stukken, de zang/screams van tijdens de harde stukken volledig lijkt weg te vallen en te resulteren in onverstaanbaar gemompel. Jammer! De gedrevenheid van de zanger lijkt sterk in contrast te staan met de stijve houding van gitaristen en bassist. Loop wat rond op het podium en zet door kleine moves je riffs wat kracht bij en dan word het echt leuk om naar ne kijken, en zal er geen verveling ontstaan bij publiek, integendeel! Onkunde is dit zeker niet, misschien zenuwen, of een te fixe concentratie op hun gitaren om geen fouten te spelen?
2 conclusies van de jury waren: alle drie de bandleden stuk voor stuk heel goede muzikanten (1) met een perfect samenspel (2). En vrijwel iedereen leek die mening te volgen. De eerste twee nummers waren zware zwoele blues met veel plaats voor (vermoedelijk) geïmproviseerde solo's waar geen eind aan leek te komen. Perfect gespeeld, maar na enige tijd eerder vervelend. Vreemd genoeg na 2 zeer/te lange songs (tot ca 10 minuten), plots een verassende genrewissel. Van Blues zoals J.L. Hooker hem maakt, naar bluesrock à la Jimmy Hendrickx. Hoewel, bluesrock met een serieuze brok jazz (vooral de drums) in. Veel nummers met weinig zang, wat vooral het eerste deel van de set ten goede kwam, daar de zanger, naar mijn mening, een te zuivere en hoge stem had voor het genre. Blues hoort toch een zware en schorre stem te hebben, niet?!! Commentaar van de jury was: maak je nummers niet te lang want anders komt de verveling snel opdagen, spreek je publiek toe en zing meer. De zangwissel halverwege de set was ideaal, de bassist had een veel betere bluesstem (zie boven)! Tip aan de zanger van Rude Mood: drink veel whiskey en rook veel bastossen!
Ankalima, de naam doet denken aan superbatterijen. Inderdaad, het bleef maar duren. Dat dacht de jury (en niet alleen jury) al tijdens de soundcheck. Positief gevolg van de vervelend lange soundcheck was een heel zuiver geluid. Misschien wel te zuiver wat betreft het genre. Bij rock hoort een vettige sound, jongens! Ankalima speelt rock voor stoere meiden. Goed gespeeld. Volgens de myspace zijn er invloeden van Rage ATM, Tool en System OADown. Ik herkende meer de ietwat jeanetterige manier van spelen van bands als Zornik en Bullet for my Valentine. Met de gedachte dat ik jury was, ben ik blijven kijken. Helaas zat er weinig variatie in de set. Uiterlijk valt niet te becommentarieren, maar het leek er sterk op dat oa de zanger en gitarist muziek speelden om jonge deernes te imponeren. Jammer! Rekening houdend met de talenten kan men besluiten dat hier veel meer in zit! Overigens de zelfde commentaar als bij de vorige band: maak het vettiger (zang, act, gedrag op podium) en je hebt een geweldige (hard-)rockband met dito muziek!
The Noisy Bastards, de naam alleen al deed het beste vermoeden. Alle verwachtingen dan ook vanaf de eerste song ingelost! Zeke meets Nirvana met een streep blues: Mooi! Wat Ankalime mistte, hadden de NB overvloedig: een vettige, harde, luide en energieke sound! Muziek met ballen! Het compleet negeren van het spijtige rookverbod en een behoorlijk snelle alcoholconsumptie zei genoeg! Enige minpunt was dat de zanger iets te veel op de heer Kurt Cobain leek te willen lijken getuige het gestreepte truitje en haar voor gezicht. Stevige muziek zoals die van deze band, past niet als opener voor een festival als Akkerpop! Gelukkig wonnen ze de publieksprijs en kunnen ze alsnog op de affiche gezet worden!
ps: ik ben geen fan van het weggooien van gitaren, hoe stoer het ook moge zijn! Niet doen op Akkerpop!
Als laatste kropen de mannen, en vrouw, van All I Know op het podium. Deze Kortrijkse jongelingen stonden vol overtuiging boven het publiek, welke de 80's geinspireerde (hard-)rock maar matig wist te apprecieren. Songs in begin van de set waren sterk geinspireerd door bands als Def Leppard en Aerosmith. Na verloop van tijd hoorde ik steeds meer nummers à la JanezDetd en Nailpin (80'ies??), wat mij niet kon overtuigen. Dit is geen groep voor Akkerpop. Dit was een bende geweldige muzikanten op het verkeerde podium!
Mijn conclusie over de Akkerpop Contest is in de eerste plaats dat er (gelukkig) heel veel muzikaal talent is in Vlaanderen! Ik heb in feite geen enkele slechte muzikant zien optreden in Mussenakker! Kort samengevat de uitslag van deze leuke dag/avond:
- Sistaflex: winnaar Akkerpop Contest (Main Stage)
- Once And For All: winnaar Akkerpop Contest (Core-stage)
- The Noisy Bastards: winnaar publieksprijs
Na het bekendmaken van de winnaars direct naar danscafe Den Booze gereden. Soms heeft een mens sociale verplichtingen en daarom met een hele bende naar 'Boozabar', een fuif georganiseerd door volleybalclub RijkeVoc. House djs kan ik zeker apprecieren, het stijve gedoe in een danscafe als Den Booze veel minder (alsof iedereen dringend moet kakken, én ge moogt niemand hinderen of ge hebt een mot op je gezicht.... pfff).
Leve jeugdhuizen!!! En tot op Akkerpop!!!
In allerijl de maag gevuld met een vetrijk maal, om de nodige halve liters bier in Vorst vlot binnen te krijgen en vooral binnen te houden! Net op tijd op de afgesproken plaats, om vervolgens ruim een half uur in de file te staan op de Brusselse Ring. Hierdoor, maar ook door het 'absoluut noodzakelijke frutje' dat PVO op at, Bleeding Through gemist. Gelukkig vorige editie van het geweldige Graspop al de kans gehad om hen te zien.
